Türkiye’nin 73 şairi 19 Ocak günü öldürülen Hrant Dink bir araya geldi ve bir şiir yazdı.

Aralarında Akif Kurtuluş, Adnan Satıcı, Haydar Ergülen, Ahmet Telli, Gülten Akın, Arif Damar, Orhan Alkaya, Sina Akyol Küçük İskender’in de bulunduğu 73 şairin yazdığı şiirin adı Yetim Ağıdı...

Yetimler Ağıdı

Bunu sana nasıl söylerim

Hata benim günah benim suç benim

Dünyalar içinde dünyalar sevgilim

Ateşten çıkardım baktım uzunca kendimdi

Bir de başımın üstünde yok bir ülke; kendimdi

Dilim yola düştü pupa yelken pınarlarım yas içinde, hey hey

Yüzümde kan kalmadı kuraklık can alıyor bir yandan, dan!

Bir travmam var kenarı hâreli

Yine hâreli geçti yine zulüm beni

Meydan başaklarım kanıyor

Uzun bir yürüyüşüm ben; bakın

Anlarsınız yol yorgunu gözlerimden

Şiircebimden beslenen tedirgin güvercin

Dayamış gagasını yavrusununkine

Eyvah ki hrant, bir vakitte

Göğerçinleri yemlemişti, seninki!

Kanı gördük okul dönüşünde ders kitaplarında

Seslere karşı çok ilgiliyiz de ondan seslerden olur ölümümüz

Sonra büsbütün çıkarız raydan, her vagon kendi cehennemine

Kalbimiz doludizgin, kimse avutmasın içimizdeki tren düdüklerini

Toprak insana gömülüyor, bodina da öldü

Sınırlar biraz daha kırmızı

Bütün karakamuları alaşağı eden bir bun

Bir bayraktın düştüğün yerde patikalar’ın açtığı

Bir kısrağın tayını emzirme sesiydi soluğun

Şimdi çığ gürlemesidir aşan zamanı

Bembeyaz tırnaklarla kazdığı o görülmedik arkta

Kan ve gözyaşının birbirine değmeyen ortaklığı

Yattım yere bakıyorum toprağın hisli eşitliğine

Sular sınırları pasaportsuz geçer

Asıl azınlık yerkürenin kendisidir

Tek millet, gökyüzüdür ölürken yürekli düşünüldüğünde

Çan ve ezan arasına gerili mahyada

Acıyı dengeler yazı: ah-ya!

Orda hrant, başı dumanlı ararat’ta

Irağı bilmez bir yağız atla vardı oraya

Hrant ki, külü bile nemlendirir çorak dünyayı

Yine de her damlada ürperir yaşlı ararat

Ne değişir hayatla karşılaşsan

Hemen yanında arkadaşın ölüme gülerek bakıyorsa

Gözün arkada değildi, içerideydi a hrant! gözüm

İçerdeydi ve sözcükler - ki onlardı ve öldüren idi

Ürkekliğin ürperdi karardı boz güruhun

Yırtık tabanaltından kaçtı güvercin ruhun

Yaslandığım duvarın uğultusuydun

Beni sessizlikle açıklayan

Hüznü giydiğin pabuçlarında bin ahhh!

İçini delmiş kuzeyli bir rüzgârın

Erguvan kalbine kuzu’layan bir güvercin

Beykoz iskelesinde karaya vuruyor göçebe

Ağarmış bir gül var yakamda

İçimizdeki bahçelerden goncası

Bir yağmur kenti ne kadar ıslatır?

- Kanın insanı ıslattığı kadar ancak!

Neden ayakta ölür aylar?

- Kim bilir!

Ölümün yüzüne gülüyorsun

Bedenin kurşun geçirse de

Kanamasın yaprakları güllerin

Üşüyen sular ırmakların tenine karışsın

Akımını vurdular sözcüklerden kurulu fırat’ın

Beyaz bere bile ağlar çamurun işine

İki damla göz yaşı düştü vurulunca sen

Pülümür’ün yaşsız kadınının gözlerinden

Oysa küçük bir çocuktum ben de tren raylarında

Bozuk para gibi ezilen, hiç gelmeyecek sandığım baba

Duydu mu mersinli balıkçı cemal, yağmurun yağdığını

Ölümsüzlük denizine sabaha karşı?

Fazlasıyla geciktin, suyu dinle, aynayla ödeş, toprağa dokun

Buluşmayı bil kemik fırtınasında; sancınla yüzleş

Şeytan tiryakilerinin sivilcelerindeki irin,

Ey! kulak zarımı kanatan antik öfke

Topla köpek dişlerini, düşlerini çektir ve git!

Ölüm saklar ölümsüzlüğü yaşamın bildik türküsünde; hrant dink’i de

Zehrini yağmalar karanlık

Sis peçesine çakılı çöller

Affet! yoksulduk, ezilmiştik; aval aval seyrettik mülk talan kavgasını

Kan revan içinde söktüğümüz hayatlar, sözde şanlar sundu bizlere

Korkumuz kutsaldı gölgemizden, gönüllü kurşun olduk düş kırımında  

Sesimizi linç tutup, kazıdık vicdanı, altın ve gümüş kakmalı hançerlerle

Bu kez çatlak bulunca suyunu, yasaklandı

İkinci emre kadar dökmek zehirli kanı

Ne cehennemi ne cenneti

Gurbeti de sılası da içindedir insanın

Ömrümüzün biriktirdiği onca kavram ve sözcük

Şimdi işgal altında

Son pankart sokakta gerili birazdan polis kesip atacak

Hepimizin ölümü en küçüğümüzün elinden olacak!

Ah ile eyvah ile geçiyor zaman

Dönsek kardeşliğimizi kutsayacak ardımızdaki kan

Vart’a gül demişler, ağlayan kim

İki kalp, iki zehir, yüz yıllık birikim

Bin dereden kanla dolmuş kuyuları hep ıslak

Sen, ben, hrant... bu toprak püskürtüyor sevgimizi

Artık kış çiğdemleriyle anacağız seni

Onlara kanınla, terin karıştı

Yüreğindeki tohumlar

Rüzgârlı sözcüklerle girecek türkülere

kırık bir zamanda uçan güvercin

üzgün tutar ağzındaki zeytin dalını

Sen dostumdun benim gülünce güneşler açan

Bulutlara rüzgâra asarım suretini her akşam

Her akşam bir mektup yazarım ararat kadar

Unutmadım bırakıp giderken söylediğin sözleri

Günler mi ağdı, ah, sular mı boğuldu

Sisten kapılar mı var şehrin gözlerinde

Göğüslerinin arasını şiirlerle süsledim hayatın

Aranızdan geçerken incinmeler düştü payıma

Güvercin kapaklandığında, yüzüm albatros ve yağmur

Borandır, bahardır, uzar sakallarım çıtırtılarla mavi

Kuşların sabahından geçelim hrant

Çiçek tozları havalansın göklerimizden

Zalimin gecesi mazlumun gecesiyle birdirVe daha uzundur zulme karar verenin gecesi

Bu yüzden sesini düşürmüş kaldırımlar leylak

Kırmızı, kanla gül arasında gidip gelirken kanı çekilmiş yaprak

Işık bilir vuracağı yüzü, konacağı kalbi

Güvercin, toprağın düşüne kanat

Kimi ölülerin ayakkabısı delik

Ve sakalları saklanmış ertesi güne

Kimi silahlı çiçek taşır öldürdüğüne

Bayrağa sararlar gözsüz yüzünü 

Çorabını dikerler suç kime

Ak bir güvercin kanıyla çiziyor ölümünde

Ölümsüzlüğün resmini

Çocuksu, muzip, yakışıklı

Yüzün ki 

Canlar içinde bir can

Kanlar içinde altı milyar insan!

Ve onlar vurdukça sana, alışkanlıklarımız çözülüyordu böylelikle

Küçümsediğimiz yollar açılıyordu önümüzde

Güvercinlerin dudaklarındaki sıcak rüya, korkularımızı dolduruyordu

Dilini susarken anlıyordum, konuşurken

Birden kendimi bir kardeş çavlanında bulurken

Çatılara konan kırmızı

Güvercinin bıraktığı vedayı büyütüyordu

Gölgesi ansız çekilen bir ağaç gibi yıkılırdım

Bir elim ötekini tutmasaydı 

O ki bir fincan tuz istemişti yalnızca komşudan

Şimdi tuzlu bir nehir akıyor kalan ömürler arasından

Şimdi kim

Bu uzak diyen

Diyen bu yalan

Bu burkulan ruhun üşümesiyle kardeşliğin

Şu kurşun dökülmüş zaman

Bir ölüm şiirine eklensin diye

Gövdesiyle yazmıştı son dizeyi

Sürgüne okunmuş arguvan havası; ki kan

Yüzünü acıya dönmüş duduk, ah! gasparyan

Unutulmuş; ötekinin cenneti değil miydi her insan

Kim yırttı vicdanımızı, sevgimizi kim düğümledi

Kaç bin kerre öldük seni

Seni öyle sevdik, bağışla bizi

Bu evleri borçlu olduğumuz taş ustaları

Yürüyecek. Anı: hiçbir şey kalmadığında

Su inceliğiyle gülümseyen günahsız kan

Masum yüzünün görüntüsüdür dağılan

Kan kabuğun altında fokurduyor yeniden

Usanmış acısını sokakta gezdirmekten

Şairleri dinlemek lazım: kabuk, su, tir, naz-

Bir nar ki kırılınca hikâyemiz olacak

Hadi ölümü tuzlayalım sonsuz deniz

Hrant’tan sonra kokmasın bari ülkemiz

Aslında ne türk’üz, ne kürd’üz, ne ermeni’yiz

Öyle bir “baba”mız var ki hrant, hepimiz yetimiz!

Şiire İmza Atan 73 İsim:

A.Hicri İzgören, Adnan Satıcı, Ahmet Ada, Ahmet Günbaş, Ahmet Telli, Ahmet Uysal, Akif Kurtuluş, Altay Öktem, Altay Ömer Erdoğan, Arif Damar, Asuman Susam, Ataman Avdan, Aydın Şimşek, Betül Tarıman, Bilsen Başaran, Bülent Güldal, Celal Soycan, Cezmi Ersöz, Cihan Oğuz, Dinçer Sezgin, Enver Ercan, Fadıl Öztürk, Fergun Özelli, Fuat Çiftçi, Gonca Özmen, Gülten Akın, Gültekin Emre, Halim Şafak, Halim Yazıcı, Haydar Ergülen, Hayri K. Yetik, Hüseyin Peker, Hüseyin Yurttaş, İlhan Tülman, İlker İşgören, İ.Mert Başat, Kadir Aydemir, Küçük İskender, Mahmut Temizyürek, Mavisel Yener, Mehmet Atilla, Mehmet Can Doğan, M. Mahzun Doğan, M. Mazhar Alphan, M. Sadık Kırımlı, Mehmet Sarsmaz, Mehmet Mümtaz Tuzcu, Metin Cengiz, Metin Kaygalak, Mustafa Özturanlı, Muzaffer Kale, Namık Kuyumcu, Nesimi Aday, Nevzat Çelik, Oğuz Tümbaş, Olcay Özmen, Onur Akyıl, Orhan Alkaya, Özkan Satılmış, Özlem Sezer, Pelin Batu, Rahmi Emeç, Salih Bolat, Sedat Şanver, Selim Temo, Sennur Sezer, Sina Akyol, Tarık Günersel, Tuğrul Keskin, Turgay Gönenç, Veysel Çolak, Yunus Koray, Yücelay Sal ve Zeynep Uzunbay

 

ntvmsnbc