Hastane ve yoğun bakımda nasıl bir duygu ile yazılır bilemedim. 12 yaşında Uşak'ta devrimci mücadeleye başladım. Yıllardır içime gömdüğüm davamda Uşak benim için pek farklıdır. Yıllarca mücadele içinde yer aldım. Hiçbir çıkar amaç gözetmeksizin tüm insanlığı, herkesi hiçbir ayırt gözetmeksizin sevdim. Özünde çok duygusalım. Ne 1 Mayıs, ne Soma, ne Hopa, ne Gezi... Hepsini içim buruk izledim. 27 Mayıs'ta her sene sabahın köründe kalkıp Bergama yolunu tuttuğum Selim abime bile gidemedim. Çok zor günler geçirdim.

Devlet beni yıllardır kapatamadı ama hastalık kapattı. Beynimdeki tek şey direnmekti. Nasıl ki devletin işkecehanelerinde, zindanlarında direniyorsak sokaklarda, meydanlarda direniyorsak burada da direnmeliydim.

Günlerdir hastane bahçesinde tüm dostlarımın beklediğini biliyorum. Ve herkesi o kadar çok seviyorum ki nasıl bir sevgi bu anlatamam. Devrimcilik böyle birşey, bizler birer aileyiz. THİV zaten ailem bu aile içinde bana en büyük destek Dursun hocam ve Mustafa doktorum, Senemim iyiki sizlerde varsınız...