20 Mayıs Çarşamba günü saat 17.00 civarında Köprü durağından Söğütlüçeşme istikametine giden metrobüse bindim. Metrobüs şoförü iki durak sonra binip ön koltuğa oturan ve daha sonra bir başka şoför olduğunu anladığım biriyle sürekli bir şeyler konuşuyordu. Söğütlüçeşme’ye girmek üzereyken şoför kontağı kapattı ve hışımla arkaya doğru gitti. Ne olduğunu anlamaya çalışırken şoförün lise çağlarında yanında kız arkadaşıyla oturan bir gence “burası sevişme yeri değil” diye bağırarak tokadı yapıştırdığını gördüm.

Doğal olarak yerimden kalkarak olaya müdahale ettim. “Birine tokat atamazsın. Buna hakkın yok senin” Çocukların yanına giderek avukat olduğumu, şoförü hem savcılığa hem de İETT’ye şikayet edebileceklerini söyledim. Olayın şokundan kurtulan tüm yolcular şoföre tepki göstermeye başlayınca şoförle yolculuk sırasında sohbet eden diğer şoför gelerek “şoförün dikkatini dağıtıyorlardı” dedi. Durum anlaşıldı. İki şoför, işi gücü bırakmış, metrobüste bulunan kameradan arkada gençleri izliyorlarmış meğer sohbet konuları da buymuş. Taşıdığı yolcuların can güvenliğinden sorumlu olan, önündeki yola bakması gereken şoför, yolu bırakıp önündeki ekrandan arkada oturan gençleri dikizliyormuş ve bu da yetmezmiş gibi araç kullandığını unutup, bir de yanındaki bir başka şoför arkadaşıyla gençlerin dedikodusunu yapıyormuş.

Ne yapıyordu bu gençler?

Genç erkek sevgilisinin omzuna başını yaslamış.

Ve belli ki birbirlerine sevgilerini anlatıyorlardı.

Gençlerin birbirlerini sevmesine tahammülsüzlüğün, düşmanlığın kaynağı ne?

Bizim vergilerimizle maaşı ödenen bu şoför, kontak kapatıp bir genç çocuğun yüzüne tokat yapıştırma meşruiyetini nereden alıyor?

AKP’li belediyenin “ahlak zabıtalığına” soyunan bu şoförün aklına azaltılan metrobüs sayısıyla kucak kucağa metrobüslere tıkıştırılan, günde onlarca taciz vakıasının yaşandığı metrobüslerde halkın insanca ulaşım hakkı için kontak kapatmak geldi mi hiç? Ya da belediyelerde taşeron çalıştırma, güvencesizleştirme, sendikal baskılar yaygınlaşırken hizmet üretiminden gelen gücünü kullanmayı hiç düşündü mü?

Tartışma hararetlendi, metrobüs saat 17.15’de Söğütlüçeşme’ye son durağına yanaştı. Metrobüste bulunan herkes, olayın mağduru çocuklarla birlikte şikayet edecek merci aradık. Bir polis ya da bir görevli yok mu derken şoför metrobüsü çalıştırıp son hızla son duraktan kaçtı. Kaçarken de durdurmak isteyen olaya tanık yolculardan birinin kolunu yaraladı. Biz yine hep birlikte şikayet edecek bir görevli aradık ve bulduk. Görevli kaçan metrobüs şoförünü tespit etmek yerinde çocuklara nasihat verdi: “Şoförü plaka numarasından bulamazsınız, metrobüsün yanında yazan numara lazım, karakola gitmeyin, siz haksız çıkarsınız iett.gov.tr’den şikayet edin”. Bu sözler üzerine yine duruma müdahale etmek zorunda kaldım; “Mutlaka savcılığa şikayet edin. Ayrıca İETT’ye şikayette bulunun. Bunlar üstünü kapatırlar.” Olaya tanık olmak için telefon numaralarımızı verdik, yolculardan biri cep telefonuyla tartışmaları çekti. Ancak umutsuzum. Muhtemelen 18 yaşından küçük bu iki genç şikayetçi olmaktan çekinecekler.

Metrobüsün şoförü, yolcu olarak binen ikinci şoför, son durakta yetkili olan kişi… Üçü de İETT görevlisi. Biri fail, diğerleri failden yana, olayın üstünü kapatmak için uğraşıyor. Kim topladı bunları İETT’ye? 1994’ten bu yana 15 yılda, belediyeye ait sosyal tesislerden otobüs şoförlerine kadar yaşanan değişim kimin eseri? Daha da önemlisi 15 yılda kökleşen  kadroların ve zihniyetin estirdiği “ahlak” ve “namus” terörü karşısında yaşanan suskunluk, “polise giderseniz haksız çıkarsınız” tehdidiyle yani devletin kolluk güçleriyle teminat altına alınırken, bu tokadı münferit olarak değerlendirmek mümkün mü? Metrobüs şoförünün attığı tokat aslında o gençlere değil hepimizedir ve bizi bir an önce “uyandırması” gerekmektedir.

Oya Ersoy

Halkevleri Genel Sekreteri